سفر

به باران قدم گذاشتم

آنگاه که خورشید درکمرگاه کوه چرت می زد

و آسمان من ابری بود

و من

عکس زنی بودم بر کف خیابان

تنها

و خمیده...

دیگر نمی ترسم

و دلم گرم است

به چه ؟ نمیدانم!

وقت رفتن زود می رسد

ومن آماده ام!

نه کوله ای دارم

نه کفشی به پا ...

آخرین کلوخ نانم را به تو می بخشم

ای سایه !

نمیدانم چرا دوست دارم از رفتن بگویم !

سرزنشم نکنید!

با خورشید خواهم رفت !